โดย ทิพถวิล (สินธุเสน) ชาตาคม

เอาล่ะค่ะ เรามาตามล้วงตามเช็คโรงพยาบาล ‘แพงพวย’ กันต่อดีกว่าคราวนี้นอกจากดิฉันจะได้เงินคืนแล้ว ยังได้ผลประโยชน์อย่างอื่นพ่วงมาด้วยอีกต่างหากนะ

เหตุเกิดตอนจะจ่ายเงินอีกตามเคย ซึ่งดิฉันขอย้ำคุณผู้อ่านว่า อย่าลืมให้ทางการเงินเขาพิมพ์รายละเอียดค่าใช้จ่ายทั้งหมดมาตรวจก่อนนะคะ เพราะถ้าไม่บอกเขาก็จะเอามาเฉพาะใบสรุปซึ่งรวมค่าใช้จ่ายแต่ละรายการไว้แล้ว โดยเราจะไม่ทราบอะไรเลย เช่น ค่ายา 10,000 บาท ต้องให้เขาแจงมาว่ามียาอะไรบ้าง หรือ ค่าเวชภัณฑ์ ก็ต้องแจงรายการมาให้หมด

และถ้าเขาคิดว่าบรรพบุรุษเราเป็นฝรั่งเลยพิมพ์เป็นภาษาอังกฤษล้วนมาให้(ซึ่งส่วนใหญ่มักเป็นอย่างนั้น) ก็บอกเขาว่าขอภาคภาษาไทย ไม่ใช่เพราะภาษาอังกฤษไม่แข็งแรง แต่เพราะส่วนใหญ่เป็นศัพท์ทางการแพทย์ และถ้าอ่านภาคภาษาไทยแล้วยังงงอยู่อีกก็ขอให้พยาบาลประจำชั้นช่วยอธิบายหรือจดให้ทีละรายการ 

ที่ต้องละเอียดขนาดนี้เพราะดิฉันเองเคยเจอทั้งของเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่ได้ใช้ และยาที่หมอไม่ได้สั่งหรือสั่งคนละแบบ เช่น ความจริงหมอสั่งยาที่คุณสมบัติเหมือนยานอกแต่ผลิตในประเทศเพื่อช่วยคนไข้ประหยัด แต่ปรากฏว่าแคชเชียร์เธอกลัวเงินเราจะเหลือเลยคิดราคายานอกให้!

แต่ครั้งนี้หนักกว่าเพื่อน เพราะเธอดันเอาค่าใช้จ่ายของห้องข้างๆ มารวมกับห้องเราหนังหน้าดิฉันคงดูใจดีหรือบุคลิกเหมือนเศรษฐีจนน่าจะจ่ายเงินให้เพื่อนบ้านหรือไงไม่รู้ พอเห็นใบเรียกเก็บเงินเท่านั้นแหละดิฉันควันออกหูทันที... โอ… พระเจ้าจอร์ช อีกแล้วหรือนี่มันไม่ใช่เงินน้อยๆ เลย ทั้งหมด 6,000 กว่าบาท! (ถ้าเทียบเป็นเงิน ณ ปัจจุบันคงเท่ากับหลักหมื่น)

ดิฉันเรียกหัวหน้าพยาบาลมาสอบถามข้อเท็จจริงทันทีและหลังจากหายไปครู่ใหญ่ เธอก็กลับเข้ามาสาธยายความผิดพลาดเสียยาวเหยียดเดชะบุญที่เธอคนนี้ปฏิบัติกับคุณแม่อย่างดีมากมาตลอดหลายวันที่ป่วยอยู่ ดิฉันเลยต้องพยายามเอาธรรมะเข้าข่มและให้อภัยซึ่งผิดวิสัยปกติของดิฉันที่ถือคติว่า “ความดีต้องตอบแทนความแค้นต้องชำแหละ!”

แต่ความจริงขอสารภาพว่า มาใจอ่อนก็อีตอนเธอเสนอจะให้ออกจากโรงพยาบาลในช่วงเย็นได้โดยไม่คิดค่าห้องเพิ่มมากกว่าแหม… ทำยังกับโรงแรมที่ให้ late check out ยังไงยังงั้น ดิฉันกลัวเธอจะเสียศรัทธาเลยไปทำงานก่อนแล้วกลับไปรับคุณแม่ตอนเย็นอย่างน้อยก็ประหยัดค่าแอร์ที่บ้านได้หลายชั่วโมง ถูกต้องตามนโยบายของ ‘เกลือตัวแม่’

นอกจากนั้นเธอยังกุลีกุจอจัดการจองรถพยาบาลในราคาลดพิเศษให้ไปส่งคุณแม่ด้วยดิฉันเลยฉลองศรัทธาเธออีกด้วยการขอให้รถพยาบาลแวะไปส่งดิฉันที่บริษัทฯ เพื่อทำธุระต่อ ก่อนพาคุณแม่กลับบ้านพร้อมพยาบาลและคนดูแล คนขับเขาก็ใจดีนะคะอุตส่าห์ขับออกนอกเส้นทางให้พร้อมทั้งเปิดไฟบนหลังคาแว้บๆทำให้ดิฉันรู้สึกโก้มากตอนลงจากรถดีแต่เขาไม่ได้เปิดหวอไปด้วยไม่งั้นมีหวังผู้คนคงแตกตื่นกันทั้งบริษัทฯ

แต่พอหันไปมองอีกทีเท่านั้นแหละ หนอย... เจ้ารถพยาบาลดันขับเลยสี่แยกที่จะเลี้ยวไปบ้านดิฉันซะงั้น คุณแม่เลยได้นอนรถเล่นอีกรอบนับว่าได้ใช้บริการคุ้มค่ามากกก

ก่อนกลับวันนั้นดิฉันได้แจ้งให้คุณหัวหน้าพยาบาลทราบว่า “ความจริงพี่มีเรื่องที่อยากร้องเรียนอีกหลายอย่างเกี่ยวกับพยาบาลประจำที่คอยดูแลคุณแม่ ซึ่งไม่ได้อ่านคำสั่งคุณหมอ จึงไม่ได้เปลี่ยนการให้ยา จนกระทั่งพี่มาทราบจากคุณหมอภายหลัง” (ด้วยความช่างสงสัยของดิฉันเอง)

“นอกจากนั้น เธอคนนี้ยังดูดเสมหะคุณแม่อย่างรุนแรงจนมีเลือดออกซึ่งพี่ทราบว่าถ้าเธอทำถูกวิธีก็จะไม่เป็นแบบนั้น อย่างไรก็ตาม เนื่องจากคุณน้องได้ดูแลคุณแม่เป็นอย่างดีมาตลอด พี่จึงจะพยายาม (อย่างยิ่งยวด) ที่จะไม่ร้องเรียนเป็นลายลักษณ์อักษรเพียงแต่ขอให้คุณน้องช่วยอบรมพยาบาลคนนั้นดัวยแล้วกันค่ะ”

เธอรับปากและขอบคุณดิฉันใหญ่ ที่ไม่ทำให้เธอและลูกน้องเดือดร้อน ปรากฏว่าบุญกุศลจากการให้อภัยนี่ส่งผลทันตาจริงๆ ค่ะ เพราะเมื่อคุณแม่เข้าโรงพยาบาลครั้งต่อมา คุณหัวหน้าพยาบาลคนเดิมได้มาพูดกับดิฉันอย่างอ่อนน้อมว่า

“เนื่องจากคุณแม่คุณทิพถวิลเป็นคนไข้ของโรงพยาบาลมาเป็นเวลานานและเป็นลูกค้าที่ดีมาก (ไม่ทราบประชดหรือเปล่า) ทางโรงพยาบาลจึงจะทำการ up-grade (เลื่อนระดับชั้น) ห้องให้คุณแม่ คือเราจะให้เข้าพักในห้องพิเศษแต่จ่ายราคาเท่าห้องธรรมดา และเวลามาตรวจแบบคนไข้นอกก็สามารถใช้บริการห้องรับรองได้นอกจากนั้นยังจะมีเจ้าหน้าที่ส่วนตัวมาคอยดูแลให้โดยเฉพาะซึ่งเป็นบริการพิเศษสำหรับลูกค้า VIP เท่านั้นค่ะ”

เป็นไงคะ ผลของการเป็น ‘สุดยอดนักร้องเรียน’ นอกจากจะได้เงินคืนแล้วยังได้ late check out แบบโรงแรมแถมด้วยการ up-grade แบบผู้โดยสารเครื่องบินอีกด้วย! เริ่มรู้สึกอยากร้องเรียนบ้างแล้วใช่ไหมเอ่ย? 🤣 

อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะ

 ____________ 

***เรื่องนี้ได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือโดยแพรวสำนักพิมพ์ ใช้ชื่อว่า ‘ร้องเรียนเป็นรวยได้’ เพื่อดึงดูดใจผู้ซื้อ มิใช่เพื่อประโยชน์ในการหาเงินจากการร้องเรียนแต่อย่างใด

สุดยอดนักร้อง (เรียน) ตอนที่ 3: ได้มากกว่าเงิน

โดย ทิพถวิล (สินธุเสน) ชาตาคม

ก่อนจะถึงเรื่องที่ได้เงินจำนวนมากคืน ดิฉันอยากบอกให้คุณผู้อ่านทราบว่า การที่เราไม่ต้องจ่ายเงินก็เท่ากับเราได้เงินเหมือนกันนะคะ และหลายคนอาจยังไม่ทราบว่า *ถ้าเราไม่พอใจการรักษาของโรงพยาบาล เราก็มีสิทธิ์ไม่จ่ายเงินเหมือนกัน* แต่ต้องแน่ใจว่าเขาทำไม่ถูกจริงๆ ไม่ใช่แกล้งไม่พอใจเพื่อเบี้ยวค่ารักษานะคะ 

ตัวอย่างแรกของเรื่องนี้ก็เกิดเหตุที่โรงพยาบาล ‘แพงพวย’ นั่นแหละค่ะ คือวันนั้นดิฉันพาคุณแม่ไปรักษาผื่นตามร่างกายซึ่งปกติการตรวจโรคผิวหนังน่าจะต้องมีการพิจารณาลักษณะของผิวที่ผิดปกติ ใช่ไหมคะ แต่ปรากฏว่าคุณหมอเธอได้แต่ซักถามอาการ และพอดิฉันเปิดแขนคุณแม่ให้ดูผื่น เธอก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเลย เอาแต่จดบันทึกพร้อมกับพูดว่า 

“คนสูงอายุก็แบบนี้แหละ... ผิวบอบบาง แพ้ง่าย คงจะเป็นเพราะผิวแห้ง... ทาครีมบำรุงก็น่าจะหาย” สงสัยว่าเธอคงมีกุมารทองมากระซิบบอก เลยรู้ทุกอย่างโดยไม่ต้องตรวจ! 

แล้วเธอก็คิดค่ารักษา 800 บาท รวมค่าถือแฟ้มเข้า-ออกจากห้องของพยาบาล ที่เรียกแบบเก๋ๆ ว่า ‘ค่าบริการทางการพยาบาล’ 300 บาท และ บริการต่างๆ เช่น เวรเปล หรือ ค่ากระดาษเช็ดก้น เอ้ย! กระดาษทิชชู่ เผื่อผู้ป่วยหรือญาติเข้าห้องน้ำ ที่เรียกแบบเก๋ไม่แพ้กันว่า ‘ค่าบริการทางการแพทย์อื่นๆ’ อีก 300 บาท บวกค่าครีมบำรุงแบบเข้มข้นซึ่งราคาแพงกว่าข้างนอก 3 เท่า เบ็ดเสร็จก็จะเป็นค่าใช้จ่ายทั้งสิ้น ร่วมสองพันบาท! พอดิฉันเห็นรายการทั้งหมดเลยบอกกับห้องยาว่าไม่ขอรับยา แล้วก็แวะไปพูดพยาบาลที่หน้าห้องหมอว่า

“ที่คุณหมอตรวจคุณแม่เมื่อกี้ดิฉันไม่จ่ายค่ารักษานะคะ เพราะไม่ได้มีการตรวจอะไร” 

ความจริงคันปากอยากบอกว่า ทุกทีเสีย 800 บาทยังได้สบตากับหมอบ้าง นี่หน้ายังแทบไม่ได้มอง และถ้าแค่ฟังอาการแล้วจ่ายยาแบบนี้ หมอตี๋ที่ร้านขายยาแถวบ้านก็รักษาได้ ไม่ต้องหอบหิ้วคุณแม่มาให้ลำบากหรอก แต่พอเห็นคุณพยาบาลเธอได้แต่ยิ้มรับแบบแหยๆ โดยไม่โต้เถียงอะไร ดิฉันเลยพูดแค่นั้นแล้วเดินกลับบ้าน ...ก็ไม่เห็นมีใครมาดึงตัวให้ไปจ่ายเงินเลยค่ะ 

อีกกรณีหนึ่งเกิดขึ้นนานมาแล้วที่โรงพยาบาล ‘ว่านสี่ทิศ’ (ดิฉันขอใช้ชื่อดอกไม้ทั้งหมดแทนชื่อโรงพยาบาลในเรื่องนี้นะคะ) ซึ่งคุณแม่ไปใช้บริการในช่วงปีแรกๆ ของการป่วย ความที่ดิฉันอยู่กับคุณแม่มาตลอดจึงทำให้ทราบว่าเวลาคุณแม่เป็นไข้แบบนี้แสดงว่าเป็นอาการเริ่มต้นของการติดเชื้อในทางเดินปัสสาวะ หรือติดเชื้อที่ปอด ประมาณว่าถ้ารู้จักชื่อยาก็อาจทำตัวเป็นหมอเถื่อนรักษาคนไข้ได้ และคุณแม่ก็ได้เข้าออกโรงพยาบาลนี้ด้วยอาการเดิมๆ หลายครั้งมาแล้ว

แต่เผอิญว่าวันนั้นหมอที่เป็นเจ้าของไข้ไม่อยู่ มีแต่หมอเวร (ก็คงมีเวรจริงๆ ไม่งั้นคงไม่มาเจอกับดิฉันหรอก🤣) ซึ่งคงเพิ่งเรียนจบได้ไม่นาน พอดิฉันเล่าอาการให้ฟังพร้อมข้อสันนิษฐานว่า คุณแม่คงเป็นเหมือนเดิม คุณหมอก็เลยไม่เชื่อ แต่กลับคิดว่าคุณแม่อาการน่าเป็นห่วงจึงสั่งให้นำเข้าห้อง ICU

ถ้าเข้าฟรีหรือคิดราคาเท่าห้องธรรมดาก็ไม่ว่าหรอกค่ะ แต่นี่ค่ารักษามันเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าตัว ทั้งที่ผลการตรวจเลือดและปัสสาวะในภายหลังก็ยืนยันว่าดิฉันวินิจฉัยไม่ผิด ดังนั้น เรื่องอะไรดิฉันจะต้องไปจ่ายเงินให้กับความบกพร่องในการใช้วิจารณญาณของหมอ จริงไหมคะ ถึงแม้หมอจะอ้างว่าจำเป็นต้องทำอย่างนั้นเพื่อความปลอดภัยของคนไข้ แต่ถ้าเขาดูประวัติให้ละเอียดก็จะทราบว่าคนไข้มาด้วยอาการเดิม ไม่ต้องเป็นกระต่ายตื่นตูมให้คนไข้ต้องเดือดร้อนขนาดนั้น

ต่อมาดิฉันจึงได้ทำหนังสือชี้แจงผู้อำนวยการ และจ่ายค่ารักษาไปครึ่งเดียวในราคาห้องปกติอย่างที่ควรจะเป็น พร้อมทั้งบอกให้โรงพยาบาลตระหนักว่า ที่ผ่านมา ‘บริษัท สายการบินแห่งญาติ’ ผู้รับผิดชอบค่ารักษาของคุณแม่ สืบเนื่องจากอุบัติเหตุบนเครื่องบิน ได้จ่ายให้โรงพยาบาลไปแล้วเกินสองล้านบาท จึงไม่ควรมาทวงเงินเพียงแค่นี้ให้ดิฉันเสียความรู้สึก ในเมื่อสาเหตุเกิดจากความบกพร่องของบุคลากรโรงพยาบาลเอง...

หลังจากนั้น ทางโรงพยาบาลได้มีหนังสือเตือนมา 2 ฉบับให้ไปชำระเงินส่วนที่เหลือ แต่ดิฉันก็เพิกเฉยด้วยความยึดมั่นในหลักการ ในที่สุดโรงพยาบาล ‘ว่านสี่ทิศ’ ก็เลิกราไปไม่เห็นตามมาตอแยอีกเลยค่ะ…

อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะ 

 ____________ 

***เรื่องนี้ได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือโดยแพรวสำนักพิมพ์ ใช้ชื่อว่า ‘ร้องเรียนเป็นรวยได้’ เพื่อดึงดูดใจผู้ซื้อ มิใช่เพื่อประโยชน์ในการหาเงินจากการร้องเรียนแต่อย่างใด

สุดยอดนักร้อง (เรียน) ตอนที่ 2: จะจ่ายแค่นี้แหละ

โดย ทิพถวิล (สินธุเสน) ชาตาคม
เรามาเริ่มกันที่ ‘คู่ปรับหมายเลข 1’ ของดิฉัน นั่นคือ โรงพยาบาล ‘แพงพวย’ ซึ่งเป็นโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งค่ะ และที่ต้องมีตอนที่ 1 ก็เพราะยังมีอีกหลายตอนที่เป็นคดีเกี่ยวกับโรงพยาบาลแห่งนี้ เนื่องจากดิฉันต้องพาคุณแม่ไปโรงพยาบาลบ่อยมาก ทำให้มีเรื่องติชมกันตลอด ซึ่งแน่นอนส่วนใหญ่จะเป็นติมากกว่า จนดิฉันยังนึกกลัวอยู่ว่าเขาจะเอารูปดิฉันแปะไว้หน้าโรงพยาบาลและเขียนว่า “ไม่รับรักษา” ...ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องของค่าใช้จ่ายและการบริการนั่นแหละค่ะ เพราะใครๆ ก็รู้ว่าโรงพยาบาลเอกชนส่วนมากคิดค่าใช้จ่ายหฤโหดขนาดไหน และสำหรับครั้งนี้ก็เหมือนกัน....
ความจริงดิฉันเริ่มจะชินกับการคิดเงินของเขาแล้ว ไม่เหมือนครั้งแรกๆ ที่พอเห็นบิลค่าใช้จ่ายก็แทบจะเป็นโรคความดันโลหิตสูงขึ้นมาทันที แล้วต่อด้วยโรคทรัพย์จาง เพราะไม่น่าเชื่อว่าเขาจะมีความสามารถพิเศษที่ห้ามลอกเลียนแบบในการคิดเงินได้ยิบย่อยขนาดนั้น
คิดดูซิคะ การให้น้ำเกลือครั้งหนึ่งมันน่าจะมีแค่ค่าสายน้ำเกลือซึ่งรวมเข็มแล้ว และค่าน้ำเกลือ ใช่ไหมคะ แต่ที่ไหนได้ ระหว่างสายน้ำเกลือกับเข็มยังมีค่าข้อต่อ ข้อเล็ก ข้อน้อย ซึ่งคิดเงินแยกหมด แม้แต่แอลกอฮอล์และสำลีที่ใช้เช็ดเวลาแทงเข็มก็คิดแยก แถมสำลีเขาก็เบิกมาเป็นถุงอีกต่างหาก คงเพราะเห็นว่าถ้าใช้ก้อนเดียวแล้วคิดตังค์จะดูเค็มไปมั้ง เท่านั้นไม่พอ ยังมีค่าเครื่องควบคุมหยดน้ำเกลือ และค่าพยาบาลที่แทงเข็มอีก ซึ่งเขาจะคิดเงินจุดละ 200 บาท (ราคาเมื่อประมาณกว่า 20 ปีที่แล้ว) 

ทุกครั้งที่ผ่านมา ดิฉันไม่เคยทราบว่าเขาคิดเป็นจุดแบบนั้น เพราะส่วนใหญ่จะแทงไม่เกิน 2 จุด จำนวนเงินก็ไม่สะดุดตา แต่มาคราวนี้ดิฉันสงสัยว่าทำไมให้น้ำเกลือแค่ถุงเดียวแต่เฉพาะอุปกรณ์ทั้งหลายเข้าไปเป็นพันบาท พอสอบถามดูก็ได้ความว่า คุณพยาบาลมือใหม่เธอแทงเข็มไม่เข้าเส้นเสียทีเลยต้องเปลี่ยนตำแหน่งถึง 4 จุด ก็เลยคิดเป็น 800 บาท ดิฉันฟังแล้วอึ้งไปเลย...โอ...พระเจ้าช่วยกล้วยทอด นี่คุณแม่ดิฉันต้องโดนแทงถึง 4 รู ...เจ็บตัวแล้วยังต้องมาเจ็บใจเสียเงินเพิ่ม เพราะความไม่ชำนาญของพยาบาลแท้ๆ อย่างนี้มันถูกต้องหรือคะ? ว่าแล้ววิญญาณดอนกิโฆเต้ก็เข้าสิงดิฉันทันที!
ถ้าเป็นปกติดิฉันจะต้องรีบยกหูโทรศัพท์โวยกับแผนกร้องเรียน แต่เท่าที่ผ่านมาเจ้าหน้าที่แผนกนี้พูดเป็นแค่ “ขอโทษ” หรือไม่ก็ “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ” แต่ไม่เคยพัฒนาอะไรตามความเห็นของดิฉันที่เลย โดยเฉพาะเรื่องการเคลื่อนย้ายผู้ป่วยที่ดูแลตัวเองไม่ได้ ซึ่งดิฉันเคยทราบจากโรงพยาบาลรัฐบาลว่าควรใช้ผ้าในการยกเพื่อความปลอดภัย ครั้งหลังสุดดิฉันจึงโทรหาหัวหน้าแผนกโดยตรงซึ่งก็ได้ผล เพราะหลังจากนั้นไม่นานเจ้าหน้าที่คนเดิมได้โทรมาแจ้งว่า
“ทางโรงพยาบาลได้ปฏิบัติตามคำแนะนำของคุณทิพถวิลแล้วนะคะ เรากำลังจะให้เจ้าหน้าที่เวรเปลทั้งหมดทยอยกันเข้ารับการอบรมเรื่องการเคลื่อนย้ายผู้ป่วยที่ช่วยตัวเองไม่ได้ค่ะ”

..ให้มันได้หยั่งงี้ซิน่า! ดิฉันดีใจมากที่ผู้ป่วยอื่นๆ ที่เป็นเหมือนคุณแม่ดิฉันจะได้รับการปฏิบัติอย่างถูกต้องและไม่เสี่ยงต่ออันตรายอีก 

…พอมาครั้งนี้ดิฉันจึงได้เปลี่ยนยุทธวิธีเป็นโทรถึงเลขาผู้อำนวยการแทน ซึ่งก็ได้รับการตอบสนองเป็นอย่างดีเพราะหลังจากตรวจสอบข้อเท็จจริงแล้ว เลขาฯ ได้โทรมาบอกดิฉันว่า

“ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ เพราะปรากฏว่าเป็นความบกพร่องของพยาบาล ซึ่งไม่ควรจะแทงเข็มเกิน 2 ครั้ง ดังนั้น ทางโรงพยาบาลจะทำเรื่องคืนเงินอีก 2 ครั้งให้ค่ะ”

แต่เชื่อไหมคะว่า กว่าดิฉันจะได้เงินคืนเป็นเวลาเกือบเดือนเพราะคุณเลขาฯ เธอลืมค่ะ
นี่ถ้าเงินมากกว่านี้ดิฉันคงต้องร้องเรียนซ้ำซ้อนเรื่องความจำเสื่อมและความไม่เอาใจใส่ของคุณเลขาฯ อีกคน
เพราะเธอควรจะรีบทำเรื่องให้แล้วเสร็จเพื่อไม่ให้ลูกค้าเสียความรู้สึกมากไปกว่าเดิม ไม่ใช่ต้องให้ลูกค้าโทรไปทวงจึงจะนึกออกแบบนี้

นี่เป็นเพียงตัวอย่างแรกกับเงินเพียงน้อยนิดที่ได้มาโดยไม่ได้ใช้ความพยายามเท่าไร แต่ก็ก่อให้เกิดประโยชน์แก่ส่วนรวม เพราะอย่างน้อยคุณพยาบาลเธอก็จะต้องใช้ความระมัดระวังมากขึ้นในการแทงเข็มแต่ละครั้ง ไม่ใช่คิดว่ายิ่งหลายรูยิ่งดี โดยไม่คิดถึงผลเสียที่มีต่อคนไข้... ยังมีอีกหลายคดีค่ะที่ทำให้ดิฉันได้เงินคืนจำนวนมากแต่ก็ต้องใช้ความสามารถส่วนตัวพอสมควร...

อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะ

***เรื่องนี้ได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือโดยแพรวสำนักพิมพ์ ใช้ชื่อว่า ‘ร้องเรียนเป็นรวยได้’ เพื่อดึงดูดใจผู้ซื้อ มิใช่เพื่อประโยชน์ในการหาเงินจากการร้องเรียนแต่อย่างใด

สุดยอดนักร้อง (เรียน) ตอนที่ 1: สี่รูแปดร้อย

โดย ทิพถวิล (สินธุเสน) ชาตาคม 
ใครสู้คน...ต้องอ่าน! 
คนไม่สู้ใคร....ยิ่งต้องอ่าน! 




เนื่องจากคนไทยส่วนใหญ่มักรักสงบ (“ไทยนี้รักสงบ” แบบเพลงชาติสอนไว้) จนทำให้กลายเป็นคนปลงง่าย คือใครมาเอาเปรียบก็คิดเสียว่า 'คงเป็นกรรมเก่า' หรือ 'ชาติก่อนเราคงเอาของเขามามั้ง' และไม่อยากมีเรื่องมีราวจึงยอมให้คนอื่นละเมิดสิทธิ์โดยไม่คิดจะต่อสู้ ซึ่งในแง่หนึ่งก็ดีตรงที่ทำให้ตัวเองสบายใจไม่มีเรื่องรกสมอง ถ้าไม่ได้แกล้งปลง และไม่ต้องยุ่งยากกับการทวงสิทธิ์ใดๆ แต่ในอีกแง่หนึ่งก็เท่ากับเป็นการ 'ปล่อยให้คนชั่วลอยนวล' และมีโอกาสไปเอาเปรียบคนอื่นๆ ต่อไปอีก โดยเฉพาะคนที่ไม่มีทางสู้หรือขี้เกียจเรื่องมาก



แต่สำหรับดิฉัน ความที่ไม่ค่อยได้ร้องเพลงชาติจึงไม่รักสงบ และไม่เคยยอมใคร จึงไม่ปล่อยให้ใครมาเอาเปรียบและไม่รู้ว่าเป็นเพราะดวงดีมีพรสวรรค์หรือเพราะมีพระดีกันแน่ ถึงทำให้ดิฉันประสบความสำเร็จในการเป็นนักร้องเรียนมาตลอดเวลากว่าครึ่งศตวรรษ จนทำให้คิดอยากถ่ายทอดประสบการณ์ในเรื่องดังกล่าวให้คุณผู้อ่านได้รับทราบ



...ไม่ได้หมายความว่าต้องการให้ทุกคนลุกขึ้นมาร้องเรียนแบบลูกอีช่างโวยอะไรแบบนั้นนะคะ แต่ดิฉันอยากให้ประชาชนคนไทยเรียนรู้ที่จะต่อสู้เพื่อรักษาสิทธิ์ของตัวเอง ด้วยปฏิบัติการที่ตั้งอยู่บนรากฐานของความถูกต้องและความมีเหตุผลอันสมควร *ที่สำคัญถ้าการต่อสู้นั้นจะทำให้คนอื่นๆ โดยเฉพาะผู้ด้อยโอกาสในสังคมพลอยได้รับประโยชน์ไปด้วย*




ถึงแม้สิ่งที่ดิฉันทำจะเป็นเพียงเรื่องน้อยนิด แต่มันก็เหมือนแบบฝึกหัดหรือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เรากล้าที่จะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่มากขึ้นได้ ดิฉันอยากให้ทุกคนตระหนักว่า *การที่คนเราลุกขึ้นมาต่อสู้เพื่อความถูกต้องในท่ามกลางอุปสรรคทั้งหลายอาจก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงอันมหัศจรรย์* ดังที่ได้เกิดขึ้นมาแล้วหลายครั้งในประวัติศาสตร์โลกจากการเสียสละของบุคคลสำคัญต่างๆ เช่น มหาตมะคานธี, มาร์ติน ลูเธอร์ คิง, ออง ซาน ซู จี ฯลฯ




แต่ก่อนที่เราจะเริ่มกระบวนการร้องเรียน คุณผู้อ่านจะต้องทำใจให้คิดแบบ ดอนกิโฆเต้ แห่งลามันช่า (Don Quixote/Man of La Mancha) ซึ่งเป็นไอดอลของดิฉันในการต่อสู้ทุกวิถีทางเพื่อความถูกต้องและยุติธรรม เหมือนเนื้อร้องตอนหนึ่งในเพลง ดิอิมพอสซิเบิ้ล ดรีม (The Impossible Dream) ซึ่งเป็นเพลงประกอบภาพยนตร์ที่สร้างจากวรรณกรรมอันยิ่งใหญ่เรื่องนี้...




To dream the impossible dream… 
To fight the unbeatable foe 
To bear the unbearable sorrow… 
To run where the brave dare not go 
To right the unrightable wrong... 
To love pure and chaste from afar 
To try when your arms are too weary... 
To reach the unreachable star



ฉันจะฝันแม้ความฝันนั้นจะเหลือเชื่อ… 
ฉันจะต่อสู้แม้ศัตรูที่ไม่เคยพ่ายแพ้ 
ฉันจะทนกับความทุกข์ที่แสนสาหัส.... 
ฉั นจะวิ่งไปในที่ๆ แม้คนกล้าก็ยังไม่อาจล่วงล้ำ
ฉันจะแก้ไขสิ่งผิดที่ไม่เคยมีใครแก้ไขได้.... 
ฉันจะรักด้วยหัวใจอันบริสุทธิ์
ฉันจะพยายามแม้สองแขนจะอ่อนล้า....
เพื่อให้ไปถึงดาวที่ไกลแสนไกลดวงนั้น




เป็นไงคะ ทำใจที่จะ 'ต่อสู้เพื่อความถูกต้อง (Fight for the right)’ ได้หรือยัง?... ถ้าทำได้แล้วก็เตรียมพร้อมมม ...ลุยกันเลยค่ะ!!!😁



ติดตามอ่าน 'สุดยอดนักร้อง (เรียน)' ได้ทุกวันพฤหัสบดี ที่เพจ ยังแฮปปี้ YoungHappy

สุดยอดนักร้อง (เรียน) Ep.0

วันนี้มีเรื่อที่คิดว่าคงจะเป็นประโยชน์เกี่ยวกับเบี้ยยังชีพผู้สูงอายุมาฝาก พอดีเจอมากับตัวเอง เลยอยากเสนอให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องปรับปรุงแก้ไข

โดย อุษาวดี สินธุเสน&nbsp; อดีตบรรณาธิการบริหารนิตยสาร&nbsp;Secret&nbsp;



วันนี้มีเรื่อที่คิดว่าคงจะเป็นประโยชน์เกี่ยวกับเบี้ยยังชีพผู้สูงอายุมาฝาก พอดีเจอมากับตัวเอง เลยอยากเสนอให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องปรับปรุงแก้ไขระบบการทำงาน เพื่อประโยชน์ของประชาชนทั้งประเทศค่ะ&nbsp;



ก่อนอื่น ต้องบอกให้ทราบว่า ตัวดิฉันเองเป็นคนหนึ่งที่ได้รับเบี้ยผู้สูงอายุเดือนละ&nbsp;600&nbsp;บาทโดยการโอนเข้าบัญชีทุกเดือน&nbsp;แต่จู่ๆ&nbsp;เงินจำนวนนี้ก็ขาดหายไปอย่างไร้วี่แวว ตั้งแต่เดือนตุลาคมปีที่แล้ว โดยไม่ทราบเหตุผลใดๆ&nbsp;ปกติดิฉันไม่ได้เช็คยอดเงินในบัญชีทุกเดือน บวกกับพอไม่มี&nbsp;SMS&nbsp;แจ้ง จึงลืมนึกถึงเงินจำนวนนี้ไปเลย&nbsp;และเข้าใจเอาเองว่าคงมีเงินโอนเข้าบัญชีตามปกติ แต่เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเอะใจเช็คดู พบว่าไม่มีเงินโอนเข้ามาหลายเดือนแล้ว พอสอบถามไปยังกรมบัญชีกลางเลยทราบว่า สาเหตุเป็นเพราะดิฉันย้ายที่อยู่หรือย้ายสำมะโนครัวนั่นเอง !!&nbsp;&nbsp;



เจ้าหน้าที่กรมบัญชีกลางแจ้งว่า ทันทีที่ย้ายที่อยู่ ผู้ที่ได้รับเบี้ยผู้สูงอายุจะต้องนำหลักฐานซึ่งได้แก่ สำเนาบัตรประชาชน สำเนาทะเบียนบ้าน และสำเนาสมุดบัญชีที่จะให้โอนเงิน ไปลงทะเบียนแจ้งย้ายที่อยู่ ที่เทศบาล หรือ อบต.ในเขตที่ย้ายมาอยู่ใหม่ทันที จึงจะได้รับเบี้ยฯต่อเนื่อง หากพ้นเดือนตุลาคม ซึ่งเป็นปีงบประมาณแล้วไม่ได้แจ้งย้าย จะถูกตัดสิทธิ์ทันที&nbsp;1&nbsp;ปีเต็ม และต่อให้แจ้งย้ายแล้ว แต่ถ้าช้าเกินกำหนด (อย่างกรณีของดิฉันที่ไปลงทะเบียนเลยปีงบประมาณไปแล้ว) จะต้องรอถึงเดือนตุลาคม ปี&nbsp;64&nbsp;กว่าจะได้รับเบี้ยผู้สูงอายุอีกครั้ง !!&nbsp;



ดิฉันเชื่อว่าคงมีหลายคนที่ไม่ทราบเรื่องนี้ และทางเขตที่ดิฉันแจ้งย้ายออก ก็ไม่บอกสักนิดว่า พอย้ายออกแล้ว ต้องรีบไปลงทะเบียนขอรับสิทธิ์ใหม่ที่เทศบาลในเขตที่ย้ายเข้าอยู่ทันที&nbsp;อันที่จริงเบี้ยผู้สูงอายุเดือนละ&nbsp;600&nbsp;บาทอาจฟังดูเหมือนน้อยนิด แต่เมื่อรวม&nbsp;12&nbsp;เดือนก็เป็นเงินถึง&nbsp;7200&nbsp;บาท นับว่าไม่น้อยเลย โดยเฉพาะหากเป็นผู้สูงอายุที่อยู่บ้านเฉยๆ ไม่มีรายได้อะไร แล้วจู่ๆเงินที่เคยใช้ยังชีพทุกเดือนขาดหายไปถึง&nbsp;1&nbsp;ปึ&nbsp;คงจะเดือดร้อนมากทีเดียว&nbsp;ดิฉันรู้สึกเห็นใจผู้สูงอายุที่มีรายได้น้อย หรือไม่มีรายได้อะไร และต้องพึ่งเงินจำนวนนี้ในการยังชีพมากๆ&nbsp;จึงอยากให้หน่วยงานที่รับผิดชอบพิจารณาปรับปรุงแก้ไขดังนี้&nbsp;



1.&nbsp;ประชาสัมพันธ์ให้ละเอียดชัดเจนและรู้กันทั่วทั้งประเทศ (เหมือนที่ประชาสัมพันธ์เรื่อง คนละครึ่ง ไทยชนะ หมอชนะฯ)ว่า การจะได้รับสิทธิ์ และเสียสิทธิ์ในการรับเบี้ยผู้สูงอายุ มีข้อกำหนดกฎเกณฑ์อะไรบ้าง&nbsp;



2.&nbsp;ทุกครั้งที่มีการแจ้งย้ายออกจากเขต ให้ถือเป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่เขตในการแจ้งเตือนว่า หากผู้ที่ย้ายออกเป็นผู้สูงอายุและได้รับเบี้ยยังชีพอยู่ จะต้องไปลงทะเบียนที่ เทศบาลหรืออบต.ที่ย้ายไปอยู่ใหม่ทันที เพื่อรักษาสิทธิ์ที่เคยได้รับทุกเดือนเอาไว้&nbsp;



3.&nbsp;ยุคนี้เป็นยุคเทคโนโลยี ดังนั้นจึงควรมีการลิงค์ข้อมูลระหว่างเขต&nbsp;อำเภอ กรมบัญชีกลาง รวมทั้งหน่วยงานที่รับผิดชอบ เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการทำงาน ไม่ควรปล่อยให้เป็นภาระของประชาชนแต่เพียงฝ่ายเดียว (โดยเฉพาะผู้สูงอายุในชนบท&nbsp;ซึ่งมักไม่ทราบข้อมูลข่าวสารของทางราชการ) จะได้เป็นการป้องกันไม่ให้เกิดความผิดพลาด ดังเช่นกรณีของดิฉัน รวมถึงกรณีของผู้สูงอายุหลายท่านที่ประสบความเดือดร้อนต้องโอนเงินคืนให้กับรัฐ เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ และเพราะขาดการประชาสัมพันธ์หลักเกณฑ์ให้ประชาชนทราบอย่างทั่วถึง อีกทั้งขาดการตรวจสอบและประสานงานกันระหว่างหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ซึ่งไม่น่าเป็นเรื่องยากสำหรับยุคนี้&nbsp;



4.&nbsp;เพื่อเป็นการบรรเทาความเดือดร้อนให้กับประชาชน โดยเฉพาะในยามที่เกิดวิกฤติเศรษฐกิจเช่นนี้ หากเป็นไปได้ หลังจากมีการแจ้งลงทะเบียนแล้ว ควรจัดสรรเงินย้อนหลัง หรืออย่างน้อยก็จัดสรรเงินที่ผู้สูงอายุพึงได้รับในปีนั้นๆให้ตามความเหมาะสม&nbsp;ไม่ใช่ตัดสิทธิ์โดยเด็ดขาด และให้ผู้ที่เคยได้รับสิทธิ์มาแล้วต้องรอรับสิทธิ์ใหม่นานถึง&nbsp;1&nbsp;ปี&nbsp;ทั้งๆที่ความผิดพลาดส่วนหนึ่ง เกิดจากการขาดประสิทธิภาพในการประสานงานและการประชาสัมพันธ์ของทางราชการเอง&nbsp;



ทั้งหมดนี้คือประสบการณ์ที่ดิฉันพบเจอมากับตัวเองเมื่อเร็วๆมานี้&nbsp;จึงอยากนำมาแชร์ เผื่อว่าจะเป็นประโยชน์ ดิฉันไม่อยากให้ผู้สูงอายุที่บังเอิญต้องย้ายที่อยู่เสียสิทธิ์ในการได้รับเบี้ยยังชีพถึง&nbsp;1&nbsp;ปีเต็ม เพราะไม่ทราบข่าวสารข้อมูลในเรื่องนี้เหมือนดิฉัน&nbsp;&nbsp;



ข้อเสนอแนะข้างต้นนี้เขียนขึ้นจากใจและจากความคิดของประชาชนธรรมดาๆที่ไม่ทราบรายละเอียดที่ลึกซึ้งเกี่ยวกับข้อจำกัดในการทำงานของหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง แต่ที่เสนอแนะมาก็หวังเพียงว่า หากผู้ที่รับผิดชอบได้อ่านบทความนี้ แล้วนำสิ่งที่ดิฉันเสนอไปพิจารณาหาทางแก้ไขร่วมกัน&nbsp;ก็คงช่วยอำนวยความสะดวกและก่อให้เกิดผลดีต่อผู้สูงวัยทั้งประเทศไม่มากก็น้อย&nbsp;&nbsp;

นักเล่าเรื่อง

สุดยอดนักร้อง (เรียน) ตอนที่ 3: ได้มากกว่าเงิน

สุดยอดนักร้อง (เรียน) ตอนที่ 2: จะจ่ายแค่นี้แหละ

สุดยอดนักร้อง (เรียน) ตอนที่ 1: สี่รูแปดร้อย

สุดยอดนักร้อง (เรียน) Ep.0

เบี้ยยังชีพผู้สูงอายุ เรื่องที่ผู้สูงวัยควรรู้ แต่หลายคนไม่เคยรู้!