สุดยอดนักร้อง(เรียน) ตอนที่ 12: วีรกรรมของโคโยตี้สมัครเล่น 

โดย ทิพถวิล (สินธุเสน) ชาตาคม
 
ที่ตั้งชื่อว่า 'งานช้าง' เพราะคราวนี้ดิฉันต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมาก กว่าจะได้เงินตามที่เรียกร้อง ซึ่งไม่ใช่จำนวน หมื่น หรือแสน แต่เป็นล้าน! และหลายล้านด้วย!! แต่ต่อให้เป็นแสนล้านก็คงแลกไม่ได้กับความสูญเสียที่ดิฉันได้รับในครั้งนี้ เมื่อคุณแม่ของดิฉันต้องกลายเป็นอัมพาตทั้งตัวไปในชั่วพริบตา
 
วันนั้น คุณแม่กำลังเดินทางไปประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ดินแดนที่คุณแม่ฝันจะไปอีกเป็นครั้งที่สอง พร้อมกับน้องและหลานอีกสองคน เครื่องบินของ 'สายการบินแห่งญาติ' (เพราะหันไปทางไหนก็เจอแต่ลูกท่านหลานเธอ) เพิ่งขึ้นไปได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง พนักงานต้อนรับกำลังเตรียมจะให้บริการเครื่องดื่ม และคุณแม่ก็ถอดเข็มขัดนิรภัยเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำ แต่แล้วกรรมแต่ชาติปางไหนไม่รู้ก็ ขี่จรวดรุ่นใหม่ล่าสุดตามมาทันพอดี ทำให้เครื่องบินตกหลุมอากาศโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
 
คุณแม่ถูกแรงเขย่าอย่างรุนแรง จนตัวลอยขึ้นไปถึงเพดานเครื่องบินและตกลงมาฟาดกับเก้าอี้จนแน่นิ่งไป ผู้โดยสารและพนักงานต้อนรับอีกหลายคนก็บาดเจ็บ แต่ไม่มีใครโชคร้ายเท่าคุณแม่ดิฉัน เครื่องจึงต้องบินกลับทันที...
 
คุณแม่ถูกนำส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด และรักษาต่อเนื่องอยู่ที่นั่นถึง 8 เดือน สายการบินฯ รับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดเป็นเงินประมาณ 2 ล้านบาท โดยแจ้งว่าบริษัทประกันภัยจะจ่ายเงินชดเชยให้ 1 ล้านบาท และ สายการบินฯ จ่ายให้อีก 1 ล้านบาท
 
ทั้งที่ขณะนั้นแพทย์ให้การวินิจฉัยแน่นอนแล้วว่า คุณแม่จะต้องกลายเป็นคนพิการทั้งตัวที่ไม่สามารถช่วยตัวเองได้ แม้แต่จะปัดยุงที่มาตอม... ต้องขับถ่ายบนเตียง ใช้ชีวิตอยู่แต่ในรถเข็น และที่ร้ายที่สุดคือจะต้องทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดจากอาการเกร็งไปตลอดชีวิต โดยที่ก่อนหน้านี้ คุณแม่แข็งแรงมาก ไม่เคยเข้าโรงพยาบาลเลย และยังขับรถไปรับส่งหลานที่โรงเรียนได้ด้วยซ้ำ
 
สรุปว่า 'สายการบินแห่งญาติ' จะให้ดิฉันใช้เงิน 2 ล้านในการดูแลผู้ป่วย ซึ่งไม่มีใครบอกได้ว่าจะมีชีวิตไปอีกนานแค่ไหน เพราะขณะที่เกิดเหตุคุณแม่มีอายุเพียง 69 ปี เท่านั้น... ก็คงพอได้มั้ง ถ้าดิฉันออกจากงานมาอาบน้ำป้อนข้าวคุณแม่เอง หรือให้ท่านทนร้อนโดยไม่ต้องเปิดแอร์นอน ใส่ผ้าเตี่ยวแทนผ้าอ้อมแบบใช้แล้วทิ้ง และเวลามีอาการแทรกซ้อนก็ไปรอคิวที่โรงพยาบาลรัฐบาลตั้งแต่ตีสี่!
 
แต่ลูกกตัญญูอย่างดิฉันทำอย่างนั้นไม่ลงหรอกค่ะ และคิดว่าผู้บริหารสายการบินฯ ก็คงไม่ทำกับคุณแม่ของท่านเหมือนกัน ถ้าพวกท่านอยากทราบว่าดิฉันดูแลคุณแม่อย่างไรก็ลองไปหาเรื่อง 'มหัศจรรย์แห่งความกตัญญู' ของดิฉันมาอ่านดูนะคะ จะได้เข้าใจ
 
นอกจากนั้นในความเป็นจริง ค่าใช้จ่ายรายเดือน ทั้งค่าคนดูแล (ที่ต้องใช้สองคน เพราะคุณแม่ตัวหนัก ไม่สามารถยกเพียงคนเดียวได้) ค่ายา ผ้าอ้อม ฯลฯ เป็นเงินไม่ต่ำกว่า 3 หมื่นบาท นี่ยังไม่รวมค่ารักษาเวลาต้องเข้าโรงพยาบาลด้วยโรคอื่นเป็นระยะๆ อันสืบเนื่องมาจากความอ่อนแอของร่างกาย ซึ่งแต่ละครั้งไม่ต่ำกว่าครึ่งแสน และค่าอุปกรณ์การแพทย์ต่างๆ อีก เช่น เครื่องออกซิเจน เครื่องช่วยหายใจ เครื่องดูดเสมหะ ฯลฯ
 
ถึงแม้สายการบินฯ จะอ้างว่ามันเป็นหลุมอากาศที่มองไม่เห็นและไม่สามารถแจ้งเตือนล่วงหน้าได้ แต่ดิฉันก็คิดว่าน่าจะรับผิดชอบมากกว่านี้ โดยเฉพาะ 'กัปตันมังคุด'  ซึ่งไม่เคยแม้แต่จะโทรมาแสดงความเสียใจ และเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ดิฉันไม่อาจยอมรับในตัวเลขที่เสนอมานั้นได้ นอกเหนือจากสิ่งที่ดิฉันเดาว่าจะต้องตามมาไม่ช้า นั่นคือผลกระทบที่จะเกิดขึ้นกับทุกคนในครอบครัวตลอดไป
 
และก็จริงดังคาด เพราะไม่นานคุณพ่อดิฉันก็ล้มป่วยด้วยอาการของโรคหัวใจ ซึ่งเป็นผลจากการที่ท่านต้องเห็นสภาพที่ทุกข์ทรมานของคุณแม่ รวมถึงต้องตรากตรำติดตามคุณแม่ไปรักษายังที่ต่างๆ เพราะลูกๆ ต้องทำงานกันทุกคน (จนกระทั่งเสียชีวิตด้วยโรคดังกล่าว ในเวลาต่อมา)
 
ดิฉันจึงได้ติดต่อทนายความที่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง แต่โชคดีที่ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายมาก เพราะเขาเป็นลูกของเพื่อนคุณพ่อ เพื่อฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายจากสายการบินฯ เพิ่มเติม ดิฉันได้รวบรวมเอกสารที่จะต้องใช้ทั้งหมดให้เขา นับตั้งแต่ *รายการค่าใช้จ่ายในปัจจุบันและที่คาดว่าจะเกิดขึ้นในอนาคต รายได้และผลประโยชน์ต่างๆ ที่คุณแม่จะต้องได้รับ* หากท่านไม่กลายเป็นผู้พิการ ซึ่งถึงแม้จะอยู่ในวัยเกษียณ แต่ท่านก็ยังมีอาชีพอื่นที่สร้างรายได้ให้ทุกเดือน เดือนละเท่าไร คูณด้วยจำนวนปีที่คาดว่าจะยังทำงานได้
 
*ที่สำคัญที่สุดคือ การสูญเสียความสุขที่ท่านพึงจะได้รับจากการใช้ชีวิตแบบคนปกติ เช่น การเดินทางท่องเที่ยว การได้ดูแลลูกหลาน ฯลฯ ซึ่งไม่อาจประเมินเป็นตัวเลขได้ นอกจากนั้นยังมีผลกระทบกับบุคคลในครอบครัวทุกคน โดยเฉพาะการสูญเสียโอกาสในความเจริญก้าวหน้าทางการงานของดิฉัน* เพราะบ่อยครั้งที่ต้องใช้เวลางานไปคอยดูแลคุณแม่อย่างใกล้ชิด เนื่องจากขณะนั้น น้องคนหนึ่งอยู่ต่างจังหวัดและอีกคนอยู่ต่างประเทศ ฯลฯ ซึ่ง *มีผลทำให้ดิฉันไม่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งอันจะก่อให้เกิดรายได้เพิ่มขึ้นอีกแค่ไหน ก็เท่ากับเป็นจำนวนเงินที่ดิฉันต้องสูญเสียไปเช่นกัน*
 
หลังจากสายการบินฯ รับเรื่องของดิฉันไม่นาน ก็ส่งท้าวมาลีวราชมาเจรจาต่อรองตัวเลขอยู่หลายยก จนในที่สุดคุณพ่อและดิฉันก็ตกลงที่จำนวนซึ่งพอจะรับได้ เนื่องจากไม่ต้องการให้มีเรื่องราวยืดเยื้ออีกต่อไป จะได้เอาเวลาไปใส่ใจกับการดูแลคุณแม่ให้ดีที่สุด
 
ดิฉันคิดว่า*ความสำเร็จในการเรียกร้องค่าเสียหายของดิฉันในครั้งนี้ ส่วนใหญ่คงเป็นเพราะตัวเลขค่าใช้จ่ายและความสูญเสียซึ่งตั้งอยู่บนพื้นฐานของความจริงทั้งหมด แต่ถ้าใครจะทำตามต้องคิดอย่างรอบคอบให้ครอบคลุม 360 องศา อย่าให้อะไรเล็ดรอดไปได้แม้แต่อย่างเดียว*
 
นอกจากนั้น ยังอาจเป็นเพราะดิฉันได้บรรยายความเดือดร้อนให้สายการบินฯ ได้รับทราบด้วยความจริงใจ จนผู้บริหารเกิดนึกถึงความเป็นญาติขึ้นมา ซึ่งดิฉันคงต้องขอขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ อย่างไรก็ตาม ความจริงญาติกันน่าจะให้มากกว่านั้นอีกหน่อย เพราะคุณแม่มีชีวิตอยู่ต่อมาอีกถึงยี่สิบปีในสภาพเดิม เงินของท่านจะไปเหลืออาร้าย!
 
__________
 
**เรื่องนี้แพรวสำนักพิมพ์ได้ตีพิมพ์โดยใช้ชื่อว่า "ร้องเรียนเป็นรวยได้" เพื่อดึงดูดใจผู้ซื้อ มิใช่เพื่อประโยชน์ในการหาเงินจากการร้องเรียนแต่อย่างใด

สุดยอดนักร้องเรียน ตอนที่ 11: งานช้าง 

โดย ทิพถวิล (สินธุเสน) ชาตาคม
 
คุณผู้อ่านหลายท่านคงเคยซื้อสินค้าที่คาดว่าจะดีแต่แล้วก็พบว่าไม่ดี ทำให้ต้องซื้อของใหม่และเสียเงินไปกับของเก่าอย่างน่าเสียดาย เพราะขี้เกียจเสียเวลาไปเปลี่ยนบ้าง กลัวเขาไม่ให้เปลี่ยนบ้าง หรือไม่มีเอกสารที่ต้องใช้ในการเปลี่ยนสินค้า เช่น ใบเสร็จ ใบรับประกัน หรืออาจจะแกะกล่องทิ้งไปแล้ว ทำให้สินค้าไม่อยู่ในสภาพใหม่เอี่ยมเลยคิดว่าเขาคงไม่ให้เปลี่ยนแน่
 
แต่ทำไม่ไม่ลองล่ะคะ ถ้าของนั้นมันไม่ดีจริง จนเราทนเห็นหน้ามันอีกต่อไปไม่ได้แล้ว... คุณผู้อ่านอาจโชคดีเหมือนดิฉันก็ได้
 
ตอนที่ซื้อไอ้เจ้าโทรศัพท์บ้านแบบไร้สายยี่ห้อ 'แฟรี่ เทล' มา ดิฉันไม่นึกเลยมันจะมีนิสัยเหมือนชื่อคือเป็นเทพนิยาย จึงใช้ได้ในความฝัน แต่ในความเป็นจริงพอหยิบมาที่ไรเป็นต้องมีปัญหา เดี๋ยวกดไม่ติด เดี๋ยวสัญญาณเสีย เดี๋ยวเสียงขาดๆ หายๆ เดือนแรกดิฉันก็ทนกล้ำกลืนคิดว่าตัวเองคง 'โลเทค' ใช้ของดีไม่เป็น (เพราะสนนราคามันก็ไม่ใช่ถูก แถมมีลูกแถมอีกตั้ง 2 เครื่อง)
 
เดือนที่สองเผอิญไปต่างประเทศหลายวัน ไอ้ 'แฟรี่ เทล' ก็เลยรอดไป และดิฉันก็คิดเอาเองว่ามันคงหายป่วยแล้ว จนเอามาใช้ในเดือนที่สามถึงได้รู้ว่ามันยังมีอาการเดิมอยู่ แต่ยังทนได้... จนกระทั่งย่างเข้าเดือนที่สี่นั่นแหละ จึงได้เรื่อง!
 
เมื่อมือถือเกิดเสียและดิฉันมีเรื่องด่วนต้องใช้โทรศัพท์บ้าน แต่พอหยิบมันขึ้นมาก็กดแป้นไม่ลงซะงั้น ดิฉันแทบเขวี้ยงมันทิ้ง แต่ต้องอดใจไว้เพราะถ้ามีรอยแตกหรือชำรุดคงคืนไม่ได้แน่ พอหมดเรื่องยุ่ง ดิฉันจึงโทรไปที่ร้าน 'Papa Buy' และเล่าให้พนักงานขายฟังถึงพฤติกรรมของโทรศัพท์ยี่ห้อดังกล่าว โดยยังไม่ได้คิดว่าจะขอคืนเนื่องจากซื้อมาตั้งสี่เดือนแล้ว นอกจากนั้นยังไม่มีใบเสร็จ ไม่มีกล่อง อะไรทั้งสิ้น แต่พอได้ฟังพนักงานพูด ดิฉันก็ต้องเปลี่ยนใจ
 
“อ๋อ ยี่ห้อแฟรี่ เทล ก็หยั่งงี้แหละพี่ ลูกค้าโทรมาบ่นทุกวัน” พนักงานพูดแบบขำๆ 
 
ดิฉันดึงสายโทรศัพท์ออกทันที โยนมันใส่ถุง หิ้วไปที่ร้าน 'Papa Buy' และบอกกับหัวหน้าพนักงานขายว่า “โทรศัพท์ยี่ห้อนี้มันใช้ไม่ได้ แม้แต่พนักงานของคุณเองยังยอมรับว่าลูกค้าโทรมาบ่นทุกวัน แล้วคุณยังเอาสินค้าไม่มีคุณภาพแบบนี้มาวางขายได้ยังไง นอกจากจะทำให้ลูกค้าต้องเดือดร้อนแล้วยังเสียชื่อเสียงร้านคุณด้วยนะ” 
 
“คุณพี่ซื้อไปเมื่อไรครับ” ดิฉันตอบอย่างไม่ครั่นคร้ามว่า
“สี่เดือนแล้วจ้ะ แต่มันเสียมาตลอด ตั้งแต่วันแรก...ไม่ใช่ว่าใช้จนเสียนะ”
“เอ่อ... แล้วคุณพี่มีใบเสร็จไหมครับ” หัวหน้าพนักงานเริ่มใจอ่อน
“ไม่มีจ้ะ ไม่มีอะไรทั้งนั้น ทิ้งไปหมดแล้ว เพราะไม่คิดว่าของมันจะใช้ไม่ได้จนต้องเอามาคืน แต่คุณไม่ต้องคืนเงินหรอกนะ ขอเปลี่ยนเป็นยี่ห้อใหม่ที่ดีแน่นอนน่ะ มีมั้ย”
 
หัวหน้าพนักงานรีบตอบตกลง คงเพราะกลัวดิฉันจะเอาโทรศัพท์ไปทุบทิ้งหน้าห้าง แล้วเรียกหนังสือพิมพ์มาถ่ายรูป แบบข่าวดังในช่วงนั้น ที่ผู้หญิงคนหนึ่งซื้อรถมาแล้วมีปัญหา ก็เลยเอารถไปทุบหน้าบริษัทที่ขายซะเลย... นับเป็นเยี่ยงอย่างที่ดีจริงๆ
 
ในที่สุดดิฉันจึงได้โทรศัพท์ยี่ห้อใหม่ด้วยการเพิ่มเงินอีกไม่มากนัก และไม่มีปัญหาในการทำเอกสารแต่อย่างใด
 
เห็นไหมคะว่า ถ้าเขาจะทำให้จริงๆ มันก็ทำได้ทั้งนั้น และสำหรับเราก็เช่นกัน *ถ้าเราต้องการจะคืนหรือเปลี่ยนสินค้าก็ย่อมทำได้โดยไม่มีข้อแม้ ถ้าสินค้านั้นไม่มีคุณภาพจริงๆ ตั้งแต่แรก ไม่ใช่ว่าเราเอามาใช้จนเสีย*
 
เหตุการณ์นี้ทำให้ดิฉันมักพูดกับคนที่มักยอมแพ้อะไรง่ายๆ เสมอว่า “ทำไมไม่ลองพยายามดูก่อนล่ะ อะไรๆ มันก็เป็นไปได้ทั้งนั้น” (ถ้าของที่ใช้มาแล้วถึงสี่เดือนยังคืนได้ อะไรๆ มันก็เป็นไปได้ทั้งนั้นแหละเจ้าค่า) เหมือนที่มีคนพูดไว้ว่า…
 
“You never lose until you give up” หรือ “เราไม่มีวันสูญเสียตราบใดที่เรายังไม่ยอมแพ้"
 
__________
 
***เรื่องนี้ได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือโดยแพรวสำนักพิมพ์ ใช้ชื่อว่า ‘ร้องเรียนเป็นรวยได้’ เพื่อดึงดูดใจผู้ซื้อ มิใช่เพื่อประโยชน์ในการหาเงินจากการร้องเรียนแต่อย่างใด

สุดยอดนักร้องเรียน ตอนที่ 10: ยังไงก็จะคืน!

สุดยอดนักร้อง (เรียน) ตอนที่ 9: ได้แบบฟลุ๊กๆ 

สุดยอดนักร้อง (เรียน) ตอนที่ 8: คู่ชกหมายเลข 2 (หมัดเด็ด)

โดย ทิพถวิล (สินธุเสน) ชาตาคม 

ยกที่ 1 
คราวนี้ก็มาถึงคิว บริษัทประกันบ้างค่ะ สำหรับบริษัทแรกที่ขึ้นชกกับดิฉันคือ บริษัท ดี.โอ.จี. ซึ่งเป็นบริษัทที่เก่าแก่และมีชื่อเสียงมานาน ดิฉันและครอบครัวได้ทำประกันมาเป็นเวลาหลายปีแต่เบิกไปน้อยมาก เมื่อเทียบกับเบี้ยที่จ่ายไป และทุกครั้งก็ไม่มีปัญหา จะเป็นเพราะตัวแทนให้การประสานงานอย่างดีหรือเพราะเบิกจำนวนน้อยก็ไม่ทราบ เพราะพอเบิกเป็นหมื่นก็เกิดเรื่องทันที! 

คือก่อนหน้านั้นดิฉันมีอาการปวดแขนเรื้อรังมาเป็นเวลาหลายปี ไม่ได้ไปแบกอิฐถือปูนที่ไหนหรอกค่ะ หมอเคยวิเคราะห์ว่าเป็น Shopping Syndrome หรือ โรคบ้าช้อปปิ้ง นั่นเอง เก๋ซะไม่เมี่ยะ! แต่ความจริงไม่ได้เกิดจากหิ้วถุงของแบรนด์เนมจนแขนเจ็บหรอกค่ะ ส่วนใหญ่จะหิ้วพวกกับข้าวหรือผลไม้มากกว่า เพราะระยะนั้นต้องซื้อของให้บ้านคุณแม่ด้วย ก็เลยเกินพิกัดไปหน่อย 

ดิฉันได้พยายามรักษาด้วยวิธีต่างๆ มากมาย ตั้งแต่กายภาพ นวด จับเส้น ฝังเข็ม ฯลฯ แต่ก็ไม่หายเสียที จนในที่สุดคุณหมอคนหนึ่งได้แนะนำวิธีการใหม่ ได้แก่ การฉีดโบท็อกซ์ไปที่กล้ามเนื้อ เพื่อให้กล้ามเนื้อมัดที่มีปัญหาไม่ทำงานจะได้ไม่ปวด โดยใช้หลักการเดียวกับการฉีดโบท็อกซ์ที่หน้า เพื่อให้หน้าตึงนั่นแหละค่ะ 
ปัญหามันก็เลยเกิด เมื่อดิฉันส่งใบเบิกค่ารักษาพยาบาลไปที่ประกันและแนบรายการยาไปด้วยความบริสุทธิ์ใจ เนื่องจาก ดี.โอ.จี ไม่ยอมจ่ายเพราะหาว่าดิฉันไปนอนโรงพยาบาลเพื่อฉีดโบท็อกซ์เสริมความงาม!

ดิฉันได้โทรศัพท์ไปชี้แจงข้อเท็จจริงที่ฝ่ายสินไหม แต่เขาก็ยังไม่จ่าย ครั้งนี้ยังดีที่ตัวแทนคอยดูแลให้คำปรึกษาดิฉัน (ไม่เหมือนตัวแทนในตอนต่อไป) และบอกให้ดิฉันเขียนจดหมายโวยไปอีกรอบ ดิฉันก็ลงมือใช้วาทศิลป์ที่มีอยู่บรรยายรายละเอียดการรักษาทั้งหมด รวมถึงขอให้เขาใช้สมองคิดดูให้ดีว่า 

“ถ้ากรูอยากแขนตึง คงต้องฉีดทั้งสองแขน ไม่ใช่แขนเดียว เพราะกรูไม่ได้มีแขนเดียวแบบกัปตันคุ้ก (เว้ย)” 

พร้อมทั้ง *แจงตัวเลขไปว่าดิฉันและครอบครัวได้ส่งเบี้ยไปทั้งหมดเป็นเงินเท่าไร (หลายแสนอยู่) ดังนั้น ถ้าเบิกเงินเพียงเท่านี้ไม่ได้ก็คงไม่ต่อประกันอีกแน่นอน* 

ปรากฏว่าได้ผล ไม่นานหลังจากนั้น ดี.โอ.จี ได้จ่ายเงินให้ดิฉันเต็มจำนวน (ประมาณสองหมื่นกว่าบาท ซึ่งนับว่าโขอยู่สำหรับ พ.ศ. นั้น) ดิฉันจึงมีความสัมพันธ์ที่ดีกับบริษัทประกันต่อไปพักหนึ่ง จนกระทั่งกรรมขี่จรวดตามมาทัน ทำให้ดิฉันเห็นผิดเป็นชอบเปลี่ยนไปทำประกันกับอีกบริษัทฯ และต้องขึ้นสังเวียนชกกันเสียสะบักสะบอม 

ใครๆ ก็รู้ใช่ไหมคะ ว่าเวลาตัวแทนมาเกลี้ยกล่อมให้เราทำประกัน กับเวลาเราเรียกร้องสินไหมน่ะ มันแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว! คือตอนเขาต้องการเงินจากเราเขาจะพูดสารพัดให้เราเข้าใจว่าอะไรๆ ก็เบิกได้โม้ดดด เพื่อให้เราจ่ายเบี้ยเร็วๆ แต่พอเกิดเหตุให้เราต้องเบิกเงินจากเขา มันกลับมีข้อแม้ต่างๆ นานา ซึ่งแอบเขียนซ่อนไว้ตามที่ต่างๆ ในกรมธรรม์ เหมือนเวลาโฆษณาการลงทุนก็จะเขียนคำว่า “การลงทุนมีความเสี่ยง....” ไว้เล็กจนต้องใช้แว่นขยายอ่าน หรือเวลาโฆษณาเหล้าตอนจบก็จะมีเสียงเตือนถึงโทษของเหล้าเร็วปรื้อ แบบที่กลัวคนดูจะฟังทันแล้วจะขายเหล้าไม่ออก!

ตัวแทนของ บริษัท อโรคยา ปรมา ลา.ภา. คนที่มาติดต่อดิฉันเป็นต้นแบบตัวแทนที่ว่าเลยแหละค่ะ แถมพูดหวานเสียจนเลี่ยน นอกจากนั้นยังมายุยงให้ดิฉันไปสอบเป็นตัวแทน เพื่อจะได้ส่วนลดค่านายหน้าถึง 30 เปอร์เซ็นต์ ซึ่งถ้ารวมค่านายหน้าของครอบครัวดิฉันทั้งหมดก็เป็นเงินโขอยู่ มีหรือที่เกลือตัวแม่อย่างดิฉันจะยอมพลาด
นอกจากนั้น ดิฉันยังจะได้หน้าจากการประหยัดให้เจ้านายที่ว่าง่ายยอมยกเลิกประกันของเก่า เพื่อมาทำกับ อโรคยา ตามคำแนะนำของดิฉัน โดยแม่ตัวแทนคนนี้ไม่ได้พูดเลยว่า *ถ้าดิฉันเป็นตัวแทนของตัวเอง หล่อนจะไม่มาดูดำดูดีอะไรทั้งนั้นเพราะหล่อนจะได้ค่านายหน้าจากดิฉันน้อยมาก* ทั้งที่ความจริงถ้ารวมของครอบครัวเจ้านายดิฉันด้วยเป็นทั้งหมด 6 กรมธรรม์ อย่างน้อยก็น่าจะพอค่าโทรศัพท์สำหรับโทรมาถามข่าวคราวช่วงที่ดิฉันมีปัญหาบ้าง ตลอดเวลาดิฉันจึงเข้าใจว่าการที่ดิฉันไปสอบเป็นตัวแทนก็เพื่อให้ได้ส่วนลดสำหรับตัวเองและเจ้านายเท่านั้น และถึงอย่างไรดิฉันก็ยังเป็นลูกค้าของหล่อนอยู่

ตอนที่ไม่มีปัญหาก็โอเค หล่อนยังมาคอยรับส่งเอกสารเพื่อนำไปเบิกค่าสินไหมตามปกติ จนกระทั่งดิฉันเข้ารับการผ่าตัดต้อกระจกที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งแล้ว อโรคยาไม่อนุมัติการจ่ายเงินโดยอ้างว่าดิฉันไม่ได้ทำการผ่าตัดที่โรงพยาบาล เนื่องจากโรงพยาบาลที่ดิฉันไปใช้บริการนั้น มีคำว่าคลินิกนำหน้าและไม่มีเตียงสำหรับผู้ป่วยใน ทั้งที่ในกรมธรรม์ระบุชัดเจนว่า "เนื่องจากเทคโนโลยีสมัยใหม่ทำให้การผ่าตัดต้อกระจกไม่จำเป็นต้องนอนในโรงพยาบาล แต่บริษัทฯ ยินยอมที่จะจ่ายเงินเท่ากับการรักษาแบบผู้ป่วยใน” นั่นแหละจึงเห็นธาตุแท้ของหล่อน! 

เพราะเมื่อดิฉันโวยไป หล่อนกลับพูดสั้นๆ ง่ายๆ แค่ว่า "คำว่าโรงพยาบาลของบริษัทฯ หมายถึงสถานพยาบาลที่มีเตียงผู้ป่วยยี่สิบเตียงขึ้นไปค่ะ” แล้วหล่อนก็วางหูโดยไม่คิดที่จะช่วยเหลืออะไรดิฉันแม้แต่น้อย 

สรุป กรูเป็นที่พึ่งแห่งกรู ตามเคย ดิฉันคิดปลงก่อนที่จะโทรหาโรงพยาบาลแห่งนั้น เพื่อขอเอกสารยืนยันความเป็นโรงพยาบาล แต่เจ้าหน้าที่กลับบอกว่าเอกสารที่กรมบัญชีกลางเคยส่งมาแจ้งว่า โรงพยาบาลนี้อยู่ในรายชื่อโรงพยาบาลของรัฐได้สูญหายไปนานมาแล้ว! 

เออ..ให้มันได้อย่างนี้ซิ (วะ) แต่มือขั้นเทพอย่างดิฉันมีหรือจะโดนน็อก ตรงกันข้ามดิฉันเล่นซะคู่ชกเสียศูนย์ไปเลยแหละค่ะ! 

ถ้าอยากรู้ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไร เข้มข้นขนาดไหน ก็อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะ 
 
 ____________ 
 
***เรื่องนี้ได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือโดยแพรวสำนักพิมพ์ ใช้ชื่อว่า ‘ร้องเรียนเป็นรวยได้’ เพื่อดึงดูดใจผู้ซื้อ มิใช่เพื่อประโยชน์ในการหาเงินจากการร้องเรียนแต่อย่างใด

สุดยอดนักร้อง (เรียน) ตอนที่ 7: คู่ชกหมายเลข 2

โดย ทิพถวิล (สินธุเสน) ชาตาคม
 
เชื้อในที่นี้ ถึงจะเกิดขึ้นในโรงพยาบาลเหมือนกัน แต่ไม่ใช่เชื้อโควิด เอดส์ หรือซิฟิลิสหรอกค่ะ แต่เป็นเชื้อ 'สุดยอดนักร้อง(เรียน)' ของดิฉันเองแหละ ที่ตกทอดมาถึงลูกสาวคนเดียวอย่างน่าภาคภูมิใจแกมน่าเป็นห่วงอนาคตว่า อาจไม่มีโรงพยาบาลไหนรับรักษาเหมือนแม่! ก็คงเป็นเพราะเขาได้เห็นพฤติกรรมของดิฉันเวลาพาคุณยายไปหาหมอจนซึมเข้ากระแสเลือด พอต้องประสบเหตุการณ์ที่คล้ายกันก็เลยดำเนินรอยตามดิฉันไปโดยอัตโนมัติ
 
เรื่องของเรื่องเกิดขึ้นเมื่อคุณพ่อเพื่อนเขาป่วย จนต้องเข้ารับการรักษาตัวที่โรงพยาบาล 'บานไม่รู้โรย' หนึ่งในโรงพยาบาลชั้นนำซึ่งมีชื่อเสียงทั้งในเรื่องการบริการเป็นเลิศและค่ารักษาพยาบาลที่บานเป็นเลิศกว่า! และเนื่องจากเพื่อนเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยมีประสบการณ์ในการพาพ่อแม่เข้าโรงพยาบาล ลูกสาวดิฉันจึงต้องเป็นธุระในเรื่องต่างๆ ให้ตลอดเวลาที่เข้ารับการรักษา รวมถึงการตรวจรายละเอียดใบแจ้งหนี้ ซึ่งเขาเลียนแบบดาราได้ดีกว่าต้นฉบับจริงๆ
 
คือนอกจากจะเช็คอย่างละเอียดจนเจ้าหน้าที่การเงินมึนแล้ว ยังทักท้วงรายการที่คิดค่าใช้จ่ายเกินจริงไปอย่างไม่เกรงใจอีกด้วย แต่ทางโรงพยาบาลก็ไม่แพ้กันเพราะยืนกรานกระต่ายขาเดียว ว่าคนไข้จะต้องจ่ายเงินจำนวนดังกล่าวไม่ขาดแม้สตางค์แดงเดียว มิฉะนั้นจะไม่ยอมให้ออกจากโรงพยาบาล แต่คิดหรือว่ามุขนี้จะทำให้ลูกสาวดิฉันหงอยได้... น้อยไปละสิ
 
เขาตอบเจ้าหน้าที่การเงินคนนั้นไปว่า “ไม่ให้ออกก็ดีซิคะ นอนที่นี่ก็ดีเหมือนกัน ห้องก็สบ้าย สบาย ได้ประหยัดแอร์ที่บ้านด้วย ขอบคุณมากนะคะ”
 
ปรากฏว่าเจ้าหน้าที่คนดังกล่าวรีบหอบแฟ้มหนีไปทันที และหลังจากนั้นไม่นานทางโรงพยาบาลก็ได้ปรับปรุงค่าใช้จ่ายให้ตามที่ลูกสาวแจ้งไป... ไม้นี้คุณผู้อ่านจะจำไปใช้บ้างก็ไม่สงวนสิทธิ์ แต่ต้องแน่ใจว่าเขาคิดเงินเกินจริงนะคะ
 
จะว่าไปเรื่องนี้คงต้องยกต้องยกความดีให้สายเลือดทางพ่อเขาเหมือนกัน เพราะมีอยู่ครั้งหนึ่งที่เขาไปทดลองขี่อูฐที่เมืองไคโร ประเทศอียิปต์ และแขกเจ้าเล่ห์ได้ให้เขาลิงโลดปีนขึ้นไปขี่ด้วยราคาเพียง 1 เหรียญ
 
แต่พอเขาจะลงอาบังบอกว่า “ถ้าจะลงต้องจ่ายอีก 1 เหรียญ“ สามีดิฉันเลยลงนอนบนหลังอูฐและหัวเราะเสียงดังบอกว่า “งั้นก็จะนอนบนนี้แหละ ถ้าจะให้ลงเอามา 2 เหรียญแล้วกัน!” ปรากฏว่าไอ้... เอ้ย! อาบังรีบให้ลงแทบไม่ทัน และคงเลิกใช้ไม้นี้ไปอีกนาน นี่เองเป็นที่มาของภาษิตใหม่ที่ว่า 
 
“ถ้าเห็นงูกับแขก ให้ตีแขกก่อน แต่ถ้าเห็นแขกกับสามีดิฉันให้ตีสามีดิฉันก่อน”
 
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า **ผู้ป่วยมีสิทธิ์ที่จะทักท้วงค่ารักษาพยาบาลหากเห็นว่ามีรายการใดที่ไม่เหมาะสม** ส่วนโรงพยาบาลจะยินยอมหรือไม่ก็แล้วแต่เทคนิคในการทักท้วงของผู้ป่วยแต่ละคน ขึ้นอยู่กับความสามารถส่วนตัวซึ่งสามารถลอกเลียนแบบได้เจ้าค่ะ
 
อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะ
 
       ____________
 
***เรื่องนี้ได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือโดยแพรวสำนักพิมพ์ ใช้ชื่อว่า ‘ร้องเรียนเป็นรวยได้’ เพื่อดึงดูดใจผู้ซื้อ มิใช่เพื่อประโยชน์ในการหาเงินจากการร้องเรียนแต่อย่างใด

สุดยอดนักร้อง (เรียน) ตอนที่ 6: เชื้อไม่ทิ้งแถว

โดย ทิพถวิล (สินธุเสน) ชาตาคม
 เรื่องนี้ค่อนข้างเป็น เรท R ซึ่ง 'เหมาะกับผู้ชมที่มีอายุ 18 ปี ขึ้นไป ผู้ที่อายุน้อยกว่าควรได้รับคำแนะนำ' แต่ดูแล้วอาจเกิดอาการปลงมากกว่าอย่างอื่น เพราะผู้แสดงนำฝ่ายหญิง คือดิฉันเองค่ะ!
 
เหตุเกิดเมื่อดิฉันไปตรวจมะเร็งเต้านมด้วยเครื่องอัลตร้าซาวด์ที่โรงพยาบาล 'แพงพวย' เจ้าเก่าอีกนั่นแหละ ความจริงดิฉันเคยตรวจมาแล้วหลายครั้ง แต่ทุกครั้งเป็นหมอผู้หญิง และทุกคนก็ใช้เครื่องมือในการตรวจ แต่คราวนี้แตกต่างตรงที่หมอเป็นผู้ชายและใช้มือตรวจแทน!
 
ไม่ใช่เพราะลืมเอาเครื่องมาหรอกค่ะ เนื่องจากตอนแรกแกก็ใช้เครื่องมือวนไปวนมา แบบที่ชาวบ้านเขาทำกันนั่นแหละ ดิฉันเองนอนหลับตาพริ้ม เพราะแอร์ก็เย็น เจลที่ทาก็เย้นเย็น ทำเอารู้สึกเคลิบเคลิ้มไปจนเกือบหลับ...
 
และแล้วก็ต้องสะดุ้งตื่น เมื่อรู้สึกว่าไอ้ที่วนอยู่บนหน้าอกทั้งสองข้างของดิฉันไม่ใช่เครื่องมือ มันคือสัมผัสที่เคยคุ้นเคย (เมื่อหลายปีมาแล้ว) ของคนที่บ้าน... เอ๊ะ! แต่นี่มันไม่ใช่บ้านนี่หว่า! ดิฉันลืมตาโพลงขึ้นทันที แล้วก็ได้พบว่าอีตาหมอคนนั้นกำลังใช้มือคลำเต้านมของดิฉันวนไปวนมา ถึงแม้จะไม่ใช่ในลักษณะเคล้าคลึง แต่ดิฉันก็ไม่เห็นความจำเป็นว่าทำไมจะต้องใช้มือ ในเมื่อเครื่องมือก็มี และดิฉันไม่ได้มีอะไรผิดปกติที่จะต้อง *ใช้สัมผัสมนุษย์เป็นตัวตัดสินเพิ่มเติม* แต่ตอนนั้นดิฉันทั้งตกใจและไม่แน่ใจว่า สิ่งที่อีตาหมอนั่นทำมันถูกหรือผิด จึงไม่ได้ร้องแรกแหกกระเชอออกไปในทันที
 
พอกลับถึงบ้าน ดิฉันรีบเล่าให้สามีฟัง แต่ดูแกไม่รู้ร้อนรู้หนาว จะเพราะหมดช่วงโปรโมชันไปหลายสิบปีแล้ว หรือเพราะดีใจที่มีคนมาช่วยทำให้ดิฉันเคลิ้มแทนแกก็ไม่รู้ นี่ลองถ้าเป็นลูกสาวโดน มีหวังรีบวิ่งแจ้นไปต่อยหน้าหมอถึงโรงพยาบาลแน่! 
 
“เอาวะ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน” พุทธวจนแว่วเข้ามาในโสตประสาท วันรุ่งขึ้น ดิฉันจึงโทรไปที่สำนักผู้อำนวยการและเล่าเรื่องทั้งหมดให้เลขาฯ ฟัง เธอท่าทางตกใจเพราะการตรวจโดยปกติจะใช้เครื่องมือหรือ *ถ้าจะใช้มือหมอก็จะต้องบอกให้คนไข้รู้ตัวก่อน* เธอปลอบใจว่า ถึงแม้หมอคนนี้จะไม่เคยมีประวัติเสีย แต่ทางโรงพบาบาลจะตรวจสอบให้โดยด่วนพร้อมทั้งขอโทษดิฉันเป็นการใหญ่
 
ไม่นานหลังจากนั้น ดิฉันก็ได้รับรายงานว่า ทางโรงพยาบาลได้ทำการสอบสวนหมอคนนั้น ซึ่งแก้ตัวว่าเป็นวิธีการตรวจตามปกติ แต่ผิดพลาดตรงที่ไม่ได้ปฏิบัติเป็นขั้นตอน ทางโรงพยาบาลจึงได้ตักเตือนไปเป็นที่เรียบร้อย ดิฉันยังอดสงสัยไม่ได้ว่าที่อีตานั่นไม่บอกก่อนจะลงมือเป็นเพราะเห็นดิฉันกำลังเคลิบเคลิ้ม เลยไม่อยากทำลายความสุขหรือเปล่าก็ไม่รู้
 
นี่นับว่าโชคดีที่ดิฉันเป็นผู้ประสบเหตุการณ์นี้ ไม่ใช่เด็กสาวหรือลูกหลานใคร ซึ่งถ้ามาเจอเข้า อาจขวัญหนีดีฝ่อและเสียความรู้สึก (เพราะอีตาหมอคนนี้ก็ไม่ได้หล่อเข้าขั้นพระเอกซะด้วย) จนไม่กล้ามาหาหมอตรวจมะเร็งเต้านมอีกเลยก็ได้ และ *ผลเสียก็คงตกอยู่ที่ตัวคนไข้เอง ที่อาจเป็นโรคร้ายโดยไม่รู้ตัว* 
 
อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ยังมีส่วนดีอยู่บ้าง เหมือนที่พระท่านว่า “ในดีมีเสีย ในเสียมีดี” เพราะมันทำให้ดิฉันอดภูมิใจเล็กๆ ไม่ได้ว่า อีตาหมอนั่น ซึ่งไม่เคยมีประวัติเสียและไม่ได้เป็นโรคจิต แต่ดันลืมตัวขนาดนั้น ก็แสดงว่าของดิฉันมันยังอยู่ในสภาพใช้ได้อยู่ (เผอิญเป็นคนมองโลกในแง่ดีน่ะ)
 
แหม... ก็ถ้าเหมือนถุงกาแฟหรือลูกฟักแกคงไม่หน้ามืดยอมเสี่ยงชื่อเสียงละมั้ง ว่ามั้ยล่ะคะ?! 
 
อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะ
 
       ____________
 
***เรื่องนี้ได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือโดยแพรวสำนักพิมพ์ ใช้ชื่อว่า ‘ร้องเรียนเป็นรวยได้’ เพื่อดึงดูดใจผู้ซื้อ มิใช่เพื่อประโยชน์ในการหาเงินจากการร้องเรียนแต่อย่างใด

สุดยอดนักร้อง (เรียน) ตอนที่ 5: เกือบเคลิ้มแล้วไหมล่ะ

โดย ทิพถวิล (สินธุเสน) ชาตาคม
 
 
ก่อนอื่นต้องขอบอกว่า หมอในที่นี้ไม่ได้หมายถึงอัศวินชุดขาว ที่เสียสละช่วยรักษาชีวิตพวกเรา โดยเฉพาะในช่วงโควิด หรือคุณหมอส่วนใหญ่ซึ่งมีจรรยาบรรณ แต่หมายถึงเฉพาะบางคนที่มีพฤติกรรมแบบที่ดิฉันประสบมาเท่านั้น
 
ประเภทแรกคือหมอที่แค่เหลือบตามองคนไข้แล้วเขียนใบสั่งยาโดยไม่พูดไม่จา และพอคนไข้ซักถามก็ทำท่าเหมือน 'ดอกส้มสีทอง' จะร่วงจากปาก (ดอกพิกุลมันเชยไปแล้วสำหรับ พ.ศ.นี้) ทำให้คนไข้ต้องเก็บความสงสัยไว้ในใจ ส่วนใหญ่จะเป็นกับหมอสูงวัยที่คงลืมไปว่า *ผู้ป่วยมีสิทธิ์ที่จะได้รับข้อมูลอย่างเพียงพอและชัดเจน เพื่อสามารถเลือกตัดสินใจในการยินยอมและไม่ยินยอมให้การรักษาพยาบาล* ตามประกาศข้อที่ 3 ใน 'สิทธิผู้ป่วย' ของแพทยสภา ซึ่งถ้าใครอยากทราบรายละเอียดก็ถามพ่อกู (เกิ้ล) ดูได้ค่ะ
 
สำหรับดิฉันพอจะรับได้กับพฤติกรรมเช่นนี้ ถ้าเกี่ยวกับตัวเองหรือไม่ได้เป็นโรคอะไรร้ายแรง แต่มีครั้งหนึ่งที่ไม่อาจนิ่งดูดายเพราะมันเป็นโรคที่อาจทำให้คุณแม่ดิฉันต้องพิการไปตลอดชีวิต... คือหลังจากที่คุณแม่ได้รับอุบัติเหตุจากการตกหลุมอากาศเครื่องบินก็ได้เข้ารับการรักษาตัวที่โรงพยาบาล 'ว่านสี่ทิศ' คุณหมอเจ้าของไข้ก็น่าจะไว้ใจได้ ถ้าดูจากประวัติซึ่งเป็นผู้เชี่ยวทางด้านระบบประสาท นอกจากนั้นยังน่าจะมีประสบการณ์มามากเพราะแกอายุใกล้ 60 แต่ดิฉันไม่ได้ตระหนักว่าการที่แกวัยถึงขนาดนี้คงทำให้แกเบื่อที่จะฟังคำถามเดิมๆ จากคนไข้หรือญาติโดยลืมนึกไปว่า พวกเราไม่เคยได้เรียนหมอมาและแม่ก็ไม่เคยป่วยแบบนี้ จึงจำเป็นต้องซักถามอย่างละเอียดเพื่อให้แน่ใจว่าเรามาถูกทางแล้ว
 
ตอนแรกๆ ที่แกทำหน้าบึ้งตึงและตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ดิฉันก็ทำใจว่าแกคงยังยุ่งหรืออาการยังไม่ชัดเจนพอจะวินิจฉัยได้ว่าคุณแม่มีโอกาสจะเดินได้อีกหรือเปล่า แต่เมื่อเวลาผ่านไปร่วมสองเดือน แกก็ยังทำท่าอมพะนำเหมือนเดิม ไม่เคยอธิบายอย่างละเอียดให้ฟังเลยว่า ขณะนี้กำลังรักษาอย่างไรอยู่ และมีแผนที่จะทำอะไรต่อไป ดิฉันเองก็เครียดเพราะคุณแม่ไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น 
 
วันหนึ่ง ขณะที่พาคุณแม่ไปทำกายภาพ ดิฉันก็เลยลองเลียบๆ เคียงๆ ถามนักกายภาพดูว่า คุณหมอได้พูดอะไรเกี่ยวกับอาการของคุณแม่บ้างหรือเปล่า นักกายภาพตอบว่า “แกไม่ค่อยพูดอะไรหรอกครับพี่ มาถึงแกก็เขียนคำสั่งไว้พวกเราก็ปฏิบัติตาม”
 
ดิฉันเลยฟิวส์ขาดโพล่งออกไปว่า “เออ..แปลกนะ แล้วจะให้คนไข้ตรัสรู้เองหรือไง นี่ถ้าเป็นแม่ตัวเองแกจะเข้าใจบ้างไหมว่าลูกหลานเขาก็อยากรู้ขั้นตอนการรักษา... พี่ฝากเรียนคุณหมอด้วยนะว่า ถ้าไม่ต้องการตอบปัญหาของคนไข้ก็ควรไปเป็นสัตวแพทย์จะดีกว่า เพราะหมามันพูดไม่ได้ หมอจะได้ไม่ต้องอารมณ์เสียเวลาโดนคนไข้ซักถาม!”
 
นักกายภาพ “!!!!”
 
ไม่ทราบว่านักกายภาพได้ถ่ายทอดคำพูดของดิฉันทุกคำหรือไม่ แต่ดิฉันสังเกตว่าหลังจากนั้นแกให้ข้อมูลมากขึ้น และไม่ทำหน้าง้ำหน้างอเหมือนเคยอีก แกอาจจะเริ่มได้คิดว่าการเป็นสัตวแพทย์มันเสี่ยงกับการต้องฉีดวัคซีนโรคพิษสุนัขบ้า สู้อดทนคนฟังญาติเซ้าซี้ยังดีกว่า แถมเจ็บตัวน้อยกว่าเยอะเลย!
 
เหตุการณ์ดังกล่าวถ้าเกิดขึ้นในโรงพยาบาลไม่ใช่เรื่องยากที่จะร้องเรียน เพราะ *หมอทุกคนต้องทำตามกฎระเบียบของโรงพยาบาล ดังนั้นหากมีปัญหาอะไรที่ไม่สามารถจัดการด้วยตัวเองได้ ก็สามารถแจ้งไปที่แผนกร้องเรียนหรือสำนักผู้อำนวยการ* ซึ่งเขาพร้อมที่จะรับฟังความคิดเห็นของลูกค้าอยู่แล้วค่ะ แต่ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ที่คลินิกซึ่งหมอที่มีปัญหาเป็นเจ้าของก็อาจต้องงัดวิทยายุทธ์เพิ่มเติมมาใช้
 
ดิฉันเองก็เคยเจอตอนพาคุณแม่ไปรักษาที่คลินิกแห่งหนึ่ง ซึ่งขึ้นชื่อเรื่องการรักษาอาการปวด คุณหมอเจ้าของคลินิกอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเจ้าแรกก็เลยมีพฤติกรรมไม่แตกต่างกัน แต่ที่แย่กว่าเยอะ คือยาที่แกจ่ายให้คนไข้ถุงเบ้อเริ่มราวกับจะให้กินจนอิ่มแทนข้าวนั้น ไม่มีการบอกรายละเอียดอะไรทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นชื่อยา ขนาดที่ใช้ ผลข้างเคียง หรือใช้รักษาอาการอะไร
 
พอดิฉันถามกับเจ้าหน้าที่ห้องยาก็ได้รับคำตอบว่า “เราบอกไม่ได้ค่ะ เป็นคำสั่งคุณหมอ”
 
ดิฉันรับยามาอย่างงงๆ และนึกในใจว่า “แล้วถ้าเอ็งให้ยาผิดหรือเอาแค่วิตามินมาให้กิน เพื่อคนไข้จะได้เกิดอุปาทานจนหายเองแบบวิธีที่จิตแพทย์ใช้ ฉันมิเสียเงินมากมายไปโดยใช่เหตุหรือ”
 
และยังมียาทาแก้ปวดอีก ซึ่งจะรู้ได้ไงว่าไม่ได้เอาแป้งเปียกมากวนแล้วใส่กลิ่นให้เหมือนยาลงไป! ดิฉันต้องคิดมากค่ะ เพราะแต่ละครั้งต้องจ่ายเป็นพันๆ แต่ได้ยาอะไรมาก็ไม่รู้ ไม่ทราบเหมือนกันว่าคุณหมอแกเอาวิธีปฏิบัติแบบนี้มาจากไหน เพราะความจริงแกก็เป็นแพทย์ประจำในโรงพยาบาลรัฐที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง
 
พอกลับมาถึงบ้าน ดิฉันจึงหายงงและโทรไปร้องเรียนกับแพทยสภาและสำนักงานคณะกรรมการคุ้มครองผู้บริโภคโดยไม่รอช้า หลังจากนั้นต่อมา เมื่อพาคุณแม่ไปที่คลินิกดังกล่าวอีกก็ปรากฏว่า ยาทุกซองมีชื่อเสียงเรียงนามครบ และที่ตลกคือตอนดิฉันกำลังรับยา คุณหมอคนนั้นได้เดินออกมาจากห้องและพูดแบบยิ้มๆ แต่เสียงดังเหมือนจงใจให้ทุกคนได้ยินว่า
 
“ตอนนี้มีชื่อยาครบแล้วนะ ไม่รู้ใครโทรไปร้องเรียน” คราวนี้ไม่กลัว 'ดอกส้มสีทอง' จะร่วงจากปากแฮะ
 
 คนไข้ที่ยืนข้างๆ ดิฉันหันมากระซิบว่า “ก็ถูกแล้วนะคะคุณ ตามโรงพยาบาลเขายังเขียนชื่อยากันทั้งนั้น ทำแบบนี้คนไข้ก็ไม่แน่ใจว่าให้กินอะไรเข้าไป ยาผีบอกหรือเปล่าก็ไม่รู้ หนูเองก็อยากฟ้องใครซักคนมาตั้งนานแล้วแต่ไม่รู้จะทำไง”
 
ดิฉันเลยต้องลากแขนน้องคนนั้นมาอบรมวิธีการร้องเรียนพักหนึ่ง พร้อมทั้งย้ำในตอนจบว่า “ถ้าหนูเห็นอะไรไม่ถูกต้อง อย่านิ่งดูดายเพราะ *ไม่ใช่เราคนเดียวที่ได้ประโยชน์ คนอื่นๆ ก็พลอยได้ไปด้วย ไม่ต่างจากการทำบุญ* หรอกจ้ะ อย่าลืมนะ ต้องรีบทำทันที” 
 
และนึกต่อในใจว่า “อย่าให้ต้องเป็นกูรูอยู่เรื่อยเล้ย คุณแม่ขอร้องงงง!”
 
อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะ
 
       ____________
 
***เรื่องนี้ได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือโดยแพรวสำนักพิมพ์ ใช้ชื่อว่า ‘ร้องเรียนเป็นรวยได้’ เพื่อดึงดูดใจผู้ซื้อ มิใช่เพื่อประโยชน์ในการหาเงินจากการร้องเรียนแต่อย่างใด

นักเล่าเรื่อง